Zjebałem...przyznaje się do tego że zjebałem....
To moja wina i doskonale to wiem...
źle zrobiłem ale cóż....czasu nie da się odwrócić...
Dzisiejsza notka pisana kilka godzin temu byłaby stekiem bzdur, uzalania się nad sobą, światem, jego niesprawiedliwością...
Ale pewna osoba uswiadomiła mi dziś, ze nie udało sie nie dlatego że za mało chciałem.
Tylko dlatego ze chciałem aż za bardzo...
Zachowywałem się jak wymoczek, nie byłem męski, byłem na każde jej skinienie, zawołanie.
Dlaczego taki jestem? 
Dlaczego gdy zaczyna mi zależeć zachowuję się jak idiota? 
Dlaczego nie potrafię być prawdziwy, taki jaki jestem naprawdę?
Tylko chce odgrywać rolę niepoprawnego romantyka bez własnego zdania tylko ze strachu, by jej nie stracić...
Krytykuję swoich kolegów, że tak się zachowują,a, o ironio, sam byłem taki sam.
Drobna rózncia polega na tym, ze ich dziewczynom to pasuje,oczekują od faceta by był taką trochę "ciepłą kluchą"(bez urazy dla nikogo)
A moja Kasia chciała mieć FACETA z krwi i kości, który byłby stanowczy, pewny siebie, zadziorny, wiedzący czego chce.
Który byłby, romantycnzy, a jednocześnie twardy... Nie potrafiłem utrzymać tej cienkiej granicy...
Faceta, który byłby twardym, ale mimo wszystko komfortowym oparciem a nie mięciutka poduszeczką.
Tyle na dziś...
PS. Najgorsze jest to, że zrozumiałem to dopiero teraz, gdy jest już za późno.
Posypią się zapewne głosy, znajdziesz inną.
Rzecz w tym że ja nie chce innej
A róża była gwoździem do trumny.